Alpejski gończy krótkonożny

HISTORIA RASY

Psy typu jamniko-gończego występowały na terenie Alp Bawarskich, Alp Austriackich oraz w Gryzonii. Rasa powstała na skutek skrzyżowania psów gończych i jamnika. Zanim ustalono standard tej rasy, psy te nie były jednolite pod względem eksterieru, lecz pod względem użytkowości, do której przykładano największą wagę. Wszystkie sprawdzały się na polowaniach w trudnych warunkach górskich. Starania w kierunku opracowania wzorca i otworzenia czystych hodowli zostały zwieńczone założeniem 15 marca 1896 r. w Monachium "Międzynarodowego Klubu Jamniko-Gończych". W dwanaście lat później klub ten rozpadł się tworząc kilka mniejszych jednostek. Przez FCI Alpejski Gończy został uznany w 1975 r. Obowiązujący standard opublikowano 10 października 1995 r.

WYGLĄD I BUDOWA

Alpejski gończy krótkonożny to średniej wielkości pies o harmonijnej i silnej budowie oraz wyraźnie umięśnionej sylwetce znamionującej siłę i dużą wytrzymałość. Jego oczy są z natury okrągłe, jasno- lub ciemnobrązowe. Uszy psów tej rasy są zwykle średniej wielkości, szerokie, zaokrąglone, zwisające prosto wzdłuż głowy, a ogon gruby u nasady, średniej długości. Szata alpejskiego gończego krótkonożnego powinna być krótka, bardzo gruba, dobrze przylegająca do ciała, z rzadkim podszerstkiem. Zwykle jest dłuższa i szorstka na karku, podbrzuszu i udach. Sierść w kolorze czerwieni jelenia może być czasem przetykana czarnymi włosami. Wielkość: 34-42 cm, idealne wymiary: pies 37-38 cm, suka 36-37 cm. Optymalna waga dorosłego psa to około 18 kg.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Ten średniej wielkości pies to kwintesencja odwagi, siły, odporności i pracowitości. W pracy kieruje się doskonałym węchem i ma dobry głos. Alpejski gończy krótkonożny to wszechstronny myśliwy polujący na zające, lisy i dziki, niestrudzony tropiciel rannej zwierzyny i odporny na zmienne warunki atmosferyczne aporter ptactwa. Ze względu na silny charakter oraz takie cechy jak upór i zaciętość, alpejski gończy krótkonożny jest psem polującym samotnie. W stosunku do właściciela większość tych psów zachowuje się pogodnie i życzliwie, co czyni z niego zaufanego i lojalnego kompana.

ZDROWIE

Psy nawykłe do trudnych warunków życiowych.

PIELĘGNACJA

Alpejski gończy krótkonożny nie ogranicza się do regularnego trymowania. Jako, że Alpejskie gończe krótkonożne mają gładką, błyszcząca i prostą sierść powinniśmy poddawać je regularnym zabiegom pielęgnacyjnym. Przycinanie włosa odbywa się raz na dwa-trzy miesiące. Czesanie psa jest obowiązkowe przynajmniej raz w tygodniu. W długą sierść bez problemu zaplątują się insekty, rośliny czy rzepy. Regularne czyszczenie sierści zapobiega powstawaniu infekcji skórnych i zakażeń bakteryjnych. Szczególnie wrażliwymi miejscami na ciele psa są jego uszy i oczy. Ogon psa jest bujnie owłosiony i nieproporcjonalnie długi do reszty ciała.

W CZYM NAJLEPSZY? 

Psy tej rasy rzadko możemy spotkać w dużych miastach, gdyż alpejskie nożne należą do rasy psów myśliwskich i najlepiej czują się w swoim naturalnym środowisku. Większość psów jest w posiadaniu myśliwych, z tego też względu trudno jednoznacznie stwierdzić jak zachowywałyby się w środowisku miejskim i czy potrafiłyby wytrzymać w tłocznej i ruchliwej aglomeracji. Alpejskie gończe krótkonożne są często wykorzystywane w czasie polowań; doskonale radzą sobie w każdych warunkach atmosferycznych i bez problemu funkcjonują nawet na dużych wysokościach. Jest to szczególnie cenne w Austrii (tam też znajduje się najwięcej przedstawicieli rasy alpejskich gończych). Jedyną, wyraźną wadą tej rasy jest nieumiejętność funkcjonowania wokół innych zwierząt; rzadko dogadują się z psami innych ras. Wykazują niechęć do wszystkich zwierząt domowych, przez co nie nadają się do życia w gospodarstwach hodowlanych i rolnych. Jeśli chcemy wprowadzić psa do domu, warto wcześniej przemyśleć kwestię posiadania innych zwierząt. Alpejskie gończe krótkonożne nie tolerują innych psów, gdyż obawiają się, że zajmą one ich terytorium i pozbawią znaczenia. W kontaktach z ludźmi zachowują się zazwyczaj poprawnie, chociaż są bardzo temperamentne i nie chcą poddawać się tresurze. Najlepiej adoptować małe psy, które nie ukończyły jeszcze sześciu miesięcy- wówczas proces wychowawczy będzie przebiegał znacznie sprawniej.