Airedale terrier

HISTORIA RASY

Formalnie jest to rasa brytyjska – dokładniej angielska. Słówko Aire – pochodzi od nazwy rzeki, a dale – to dolina. Ta rzeka i jej dolina leżą w hrabstwie York. Rasa ta ukształtowała się w XIX wieku. Jej przodkami były na pewno otterhound – duży szorstkowłosy ogar angielski używany do polowań na wydry, a także wygasły staroangielski black-and-tan terrier. Gdy u dzisiejszego airedale pojawia się czasami duże, ciężkie, "flakowate", nisko osadzone ucho – mówi się, że to "spadek po otterhoundzie". Gdy i dziś zdarza się czasami, że dorosły airedale pozostaje czarny-podpalany (zbliżony kolorem do rottweilera czy dobermana) – mówi się, że jest to "spadek po black-and-tan terrierze". 

WYGLĄD I BUDOWA

Airedale terrier jest psem szorstkowłosym o wyraźnym zróżnicowaniu włosa na twardą okrywę i bardziej miękki podszerstek. Jest to pies dwukolorowy: czarno-czerwony lub szaro-płowy. Sama głębia tonacji obu kolorów nie jest tak ważna jak ich wzajemne rozmieszczenie, które w nomenklaturze umaszczeń określa się, jako czaprakowe (nie czarne-podpalane!). Chodzi o jak najmniejszy czaprak, czyli ciemne siodło pokrywające jedynie grzbiet i boki szyi i tułowia. Czerń na głowie i kończynach jest wysoce niepożądana.

Airedale terrier to pies długogłowy. Wielką sztuką w hodowli było uzyskanie tak długiej i wąskiej głowy, a jednocześnie tak solidnego kośćca. Airedale winien mieć grube, proste nogi, wspaniały korpus, głęboką klatkę piersiową i krótkie lędźwie. Powinien być psem kwadratowym, ale o płynnej górnej linii szyi i tułowia (sylwetka jego nie może być rysowana samymi liniami prostymi). Długa szyja, ale krótki grzbiet. Mocny, ale jednocześnie nie za szeroki. Jego ogon musi być długi i prosty lub lekko wygięty, pionowo noszony – jednak najważniejsze jest wysokie osadzenie. Ideałem jest, gdy ogon jakby "stoi na plecach", a za nim da się jeszcze zarysować zad. Wymagane jest doskonały kąt kończyn oraz ich doskonały ruch. Airedale terrier prowadzi w akcji równoległe kończyny wyrzucając je daleko ku przodowi. Jego kłus jest rytmiczny i płynny, a krok odpowiednio długi. Uszy nie mogą być ciężkie. Są to małe trójkąty z wyraźną krawędzią załamania. Oczy są małe, ciemne i bystre.

Wysokość w kłębie: 

Psy: 58-62 cm

Suki: 55-59 cm

Waga:

Psy: 28-30 kg

Suki: 22-25 kg

ZACHOWANIE I CHARAKTER

BARDZO INTELIGENTNY, PEWNY SIEBIE WYMAGA STANOWCZEGO I KONSEKWENTNEGO WYCHOWANIA. LUBI PRZEBYWAĆ Z CZŁOWIEKIEM, BAWIĆ SIĘ Z NIM I PRACOWAĆ. BARDZO PRZYWIĄZUJE SIĘ DO SWOJEJ LUDZKIEJ RODZINY, STAJĄC W RAZIE KONIECZNOŚCI W JEJ OBRONIE. TO PIES DLA LUDZI AKTYWNYCH I TO ZARÓWNO TYCH BARDZO AKTYWNYCH JAK I TYCH TROCHĘ MNIEJ AKTYWNYCH, PO PROSTU DLA TYCH, KTÓRYM SIĘ CHOĆ TROCHĘ CHCE – CHCE POBAWIĆ Z WŁASNYM PSEM, POBIEGAĆ PO LESIE. AIREDALE ODNAJDZIE SIĘ DOBRZE ZARÓWNO W RODZINIE ENERGICZNYCH EMERYTÓW JAK I TEJ Z MAŁYMI DZIEĆMI – WARUNEK JEST TEN SAM: TRZEBA MIEĆ DLA NIEGO CZAS. WYBIERAJĄC TERIERA M.IN. ZE WZGLĘDU NA JEGO ŻYWIOŁOWOŚĆ I WIECZNĄ OCHOTĘ DO ZABAWY, MUSIMY PAMIĘTAĆ, ŻE NIE DA SIĘ GO WŁĄCZAĆ I WYŁĄCZAĆ WG. NASZYCH POTRZEB. PIES MUSI ZNALEŹĆ UJŚCIE DLA SWOJEJ ENERGII I CIEKAWOŚCI ŚWIATA. ZWŁASZCZA PIERWSZY ROK ŻYCIA JEST WAŻNY, JEŚLI WTEDY POŚWIĘCIMY MU ODPOWIEDNIO DUŻO CZASU I PRACY TO PÓŹNIEJ PRZEZ NASTĘPNE 10 LAT BĘDZIEMY ZBIERAĆ ŻNIWO SWOJEJ PRACY. WSZELKIEGO RODZAJU SZKOLENIA BĘDĄ WSKAZANE: PT – PIES TOWARZYSZ, PO- PIES OBROŃCZY, DLA POMOCNIKA MYŚLIWEGO ODPOWIEDNIE BĘDĄ: NA DZIKARZA CZY TROPOWCA – I WSZYSTKIE INNE, JAKIE NAM TYLKO PRZYJDĄ DO GŁOWY.

ZDROWIE

Wybierając szczeniaka należy zapytać czy rodzice byli badani w kierunku dysplazji tj. choroby zwyrodnieniowej obejmującej stawy biodrowe i łokciowe. Mimo iż cierpią na nią raczej rasy olbrzymie i ciężkie, to wśród airedali ta przypadłość się pojawia (niejasne jest podłoże tej choroby ale zwraca się uwagę na genetykę, zbilansowaną karmą podczas wzrostu i warunki odchowu). Można też przeczytać o chorobach nerek, serca i tarczycy spotykanych w tej rasie. Generalnie jednak jest to rasa zdrowa i bardzo odporna. W tym również odporna na ból – znane są przypadki ciężko chorego psa który nie wykazywał żadnych oznak choroby, dopiero specjalistyczne badanie wyjaśniało sprawę , często jednak za późno dla pacjenta.

Średnia długość życia: 12 lat

PIELĘGNACJA

Airedale należy do psów szorstkowłosych, nieliniejących. Ich okrywa włosowa jest wyjątkowo odporna na warunki atmosferyczne, ale wymaga odpowiedniej pielęgnacji- bez niej bowiem nawet najlepsza sierść straci swoje właściwości-zalety. Włos szorstki jest ze swej natury twardy, nie kołtuni się , nie trzyma kurzu czy błota ( wykrusza się ono). Ponieważ jednak włos ten sam nie wychodzi – pies nie zmienia sezonowo okrywy włosowej(nie linieje) trzeba usunąć samemu ów stary włos czyli poddać psa zabiegowi trymowania. Polega on na wyskubaniu martwego włosa (matowego o wyblakłym kolorze ) robiąc tym samym miejsce dla nowego-żywego : błyszczącego, twardego, wysyconego kolorem włosa. Zabieg ten przeprowadzony prawidłowo jest bezbolesny dla psa . Przeprowadza się go minimum co 3 miesiące , u psów wystawowych znacznie częściej. Podstawową pielęgnacją jest szczotkowanie przy pomocy miękkiej , drucianej szczotki (2-3 x w tygodniu) .Pomocny też będzie grzebień a jeśli będziemy utrzymywać psa w krótkiej sierści, również szczotka z naturalnego włosia, która wymasuje skórę , usunie brud i nada włosom piękny połysk. Systematyczne szczotkowanie w dużym stopniu zastąpi kąpiel , która nie jest polecana dla psów szorstkowłosych.

W CZYM NAJLEPSZY? 

Przodkami airedale terriera były psy myśliwskie, dlatego on sam może być doskonałym wielostronnym psem myśliwskim, lubiącym każdy teren. Może aportować ostrzałki, tropić i płoszyć, a nawet wystawiać. Jako dzikarz zanadto ufa swojej sile i nie zawsze osacza, czasami wręcz atakuje. Będąc psem dużym, narażony jest w większym stopniu na przykładowo kły lochy. Niewielu myśliwych poluje obecnie z airedale terierem, ale ci, którzy to czynią, chwalą go sobie. Współczesny airedale jest psem wystawowym, ale zalicza się do wszechstronnie użytkowych. Jego talenty pozwalają mu być psem obrończym, przewodnikiem ociemniałych, psem meldunkowym w armii. W obu wojnach światowych służył w armiach angielskiej, amerykańskiej i kanadyjskiej.